نه مرادم ، نه مریدم،
نه پیامم ، نه کلامم،
نه سلامم ، نه علیکم،
نه سپیدم ، نه سیاهم،
نه چنانم که تو گویی ، نه چنینم که تو خوانی ،
نه آنگونه که گفتند و شنیدی ،
نه سمائم ، نه زمینم ،نه به زنجیر کسی بسته ام و برده دینم ،
نه سرابم ، نه برای دل تنهایی تو جام شرابم ،
نه گرفتار و اسیرم ، نه حقیرم ، نه فرستاده پیرم ، نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم،
نه جهنم نه بهشتم ، چُنین است سرشتم ،
این سخن را من از امروز نه گفتم ، نه نوشتم ، بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم:
حقیقت نه به رنـگ است و نه بـو، نه به هــای است و نه هــو ،
نه به این است و نه او، نه به جـام است و سَبـو ،
گر به این نقطه رسیدی به تو سر بسته و در پرده بگویــم ، تا کســی نشنـود این راز گهــربـار جـهان را.
آنچـه گفتند و سُرودنـد تو آنـی ، خودِ تو جان جهانی ، گر نهانـی و عیانـی ، تـو همانی که همه عمر بدنبال خودت نعره زنانی ،
تو ندانی که خود آن نقطه عشقی ، تو خود اسرار نهانی،
همه جا تو، نه یک جای، نه یک پای،
هَمه ای، با هَمه ای ، همهمه ای ،
تو سکوتی ، تو خود باغ بهشتی ، تو بخود آمده از فلسفه چون و چرایی.
به تو سوگند که این راز شنیدی و نترسیدی و بیدار شدی ،
در همه افلاک بزرگی نه که جُزئی ، نه که چون آب در اندام سَبوئی، تو خود اویی ،
بخودآی! تا به درخانه متروکه هرکس ننشـــینی و بجز روشنــی شعشـعه پرتـو خود هیچ نبـینـی،و گلِ وصل بـچیـنی .
من نمی‌گویم درین عالم
گرم پو،
تابنده،
هستی بخش
چون خورشید باش!
تا توانی،
پاک، روشن،
مثل باران،
مثل مروارید باش!
سلام! چه واژه قشنگی...
سلام به خودم.
سلام به خودت.
سلام به همتون..
می خوام بنویسم، از کی؟ از کجا؟
نمی دونم.
احساساتی که دوستشون ندارم. به بعضیاشون اعتقادی ندارم. اما نمیشه. دست از سرم برنمیدارن. چاره ش چیه؟ بمیرم و خلاص شم؟
شاید بعدا یه فکری براشون کردم.
اینا رو برا هیشکی نمی نویسم. اینا رو برا خودم می نویسم. شاید راحت شدم.
بذار بگم که بدم میاد از آدمایی که سلام رو نمیفهمن.(داخل پرانتزش رو بعدا میگم..)